امروز با حافظ

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع آشنایی نه غریب است که دلسوز من است خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت