امروز با حافظ

منم که گوشه میخانه خانقاه من است گرم ترانه چنگ صبوح نیست چه باک ز پادشاه و گدا فارغم بحمدالله غرض ز مسجد و میخانه​ام وصال شماست مگر به تیغ اجل خیمه برکنم ور نی از آن زمان که بر این آستان نهادم روی گناه اگر چه نبود اختیار ما حافظ دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است نوای من به سحر آه عذرخواه من است گدای خاک در دوست پادشاه من است جز این خیال ندارم خدا گواه من است رمیدن از در دولت نه رسم و راه من است فراز مسند خورشید تکیه گاه من است تو در طریق ادب باش و گو گناه من است